finał europejski IMŚ

Turniej eliminacyjny IMŚ, ostatnia eliminacja wyłaniająca uczestników finału światowego. W roku 1952 po raz pierwszy rozegrano oddzielne eliminacje w IMŚ dla zawodników ze strefy kontynentalnej i Skandynawii. Wcześniej wszelki imprezy w ramach IMŚ odbywały się na Wyspach Brytyjskich, ich przebieg w całości kontrolowała federacja brytyjska, jednak rozwój sportu żużlowego oraz wzrost poziomu sportowego w wielu krajach Europy wymusiły zmiany. Na jesiennym kongresie FIM w Paryżu w 1955 roku została powołana specjalna komisja, której zlecono opracowanie systemu rozgrywek mistrzowskich w Europie. Od 1955 roku rozgrywano więc eliminację kontynentalną (finał kontynentalny) z udziałem zawodników Skandynawii i krajów Europy Środkowej, z której najlepsi awansowali bezpośrednio do finału IMŚ. Od 1957 roku eliminację tę nazwano oficjalnie finałem Europejskim, do którego awansowali najlepsi z finału kontynentalnego i finału nordyckiego (później nazwanego skandynawskim).

Od 1965 roku w finałach europejskich startowali tylko (z małymi wyjątkami) zawodnicy ze Skandynawii i Europy Środkowej, a gdy po zmianie systemu rozgrywek IMŚ finał europejski zyskał o wiele większą rangę, spotkali się w nim najlepsi uczestnicy eliminacji kontynentalnej, interkontynentalnej i skandynawskiej (z wyjątkiem zawodników z kraju organizującego w danym roku finał IMŚ, którzy nie startowali w eliminacjach). Finały europejskie odbywały się do roku 1975, później awans do finału IMŚ uzyskiwali zawodnicy bezpośrednio z finałów kontynentalnych i interkontynentalnych lub półfinałów światowych.

Finały w latach 1955-1956 (oba rozegrane w Oslo) nosiły nazwę kontynentalnych, ale ich ranga była równa finałom europejskim.

W pierwszym finale europejskim rozegranym we wspomnianym Oslo awans do finału uzyskało czterech żużlowców, a startowali w nim:

Henry Andresen	Norwegia	14 pkt
Olle Nygren	Szwecja	12 pkt
Kjell Carlsson	Szwecja	11 pkt
Ove Fundin	Szwecja	11 pkt
Per Olof Soederman	Szwecja	11 pkt
Leif Basse Hveem	Norwegia	10 pkt
Josef Kamper	Austria	9 pkt
Ulf Ericsson	Szwecja	8 pkt
Fritz Dirtl	Austrla	7 pkt
Briger Fosberg	Szwecja	7 pkt
Georg Duneborn	Szwecja	6 pkt
Alf Hagon	Norwegia	5 pkt
Rune Soermander	Szwecja	4 pkt
Cyrill Maidement	Anglia	3 pkt
Josef Seidl	NRF	2 pkt
Josef Hofmeister	NRF	0 pkt
Reidar Kristoffersen	Norwegia	0 pkt

Źródło: Wiesław Dobruszek; "Żużlowe ABC" t. I; Leszno 2004