drużynowe mistrzostwa polski (DMP)

Rozgrywki ligowe o Drużynowe Mistrzostwo Polski (DMP) rozpoczęły się w Polsce w 1948 roku i na przestrzeni wielu lat ulegały, często bardzo głębokim przekształceniom. W 1948 roku do rozgrywek zgłoszonych zostało 16 zespołów, które wzięły udział w trzech turniejach eliminacyjnych na torach w Pucku, Łodzi i Grudziądzu. W każdym z turniejów każdy z klubów był reprezentowany przez jednego zawodnika (w każdym przez innego). Wyłoniono w ten sposób dziewięć drużyn, które wzięły udział w pierwszej edycji DMP, rozgrywanych systemem trójmeczów, składających się z dziewięciu biegów, a każdą drużynę reprezentowało po trzech zawodników oraz zawodnik rezerwowy. W inauguracyjnym sezonie każdy z zespołów I ligi wystąpił w czterech trójmeczach, podobna zasada obowiązywała w II lidze.
A oto jak przedstawiała się pierwsza w historii pierwszoligowa tabela DMP:

	1	PKM Warszawa	11	90
	2	LKM Leszno	11	82
	3	Olimpia Grudziądz	10	82
	4	KM Ostrów	8,5	69
	5	KM Rawicz	7,5	65
	6	DKS Łódź	6	59
	7	GKM Gdańśk	6	52
	8	Okęcie Warszawa	6	50
	9	Tramwajarz Łódź	6	50

Zatem pierwszy oficjalny tytuł Drużynowego Mistrza Polski na żużlu okazała się PKM Warszawa. Dwa najsłabsze zespoły spadły do II ligi, a szeregi pierwszoligowców uzupełniły najlepsze zespoły drugoligowe.

W II lidze tabela na zakończenie sezonu 1948 wyglądała następująco:

	1	Polonia Bytom	11	83
	2	RKM Rybnik	11	76
	3	Polonia Bydgoszcz	10	89
	4	Pogoń katowice	8	59
	5	Legia Warszawa	7	65
	6	Lechia Poznań	7	52
	7	CTCiM Częstochowa	6	58
	8	SSM Gdynia	6	54
	9	Motoklub Unia Poznań	5	41

W 1950 roku zwiększono liczbę biegów w meczu do dwunastu, a zespoły miały czteroosobowe składy. W kolejnym roku przeprowadzono reorganizacje całej ligi. Startowały w niej drużyny reprezentowane przez zrzeszenia sportowe. W I lidze wystartowało 10 zespołów, natomiast II ligi w ogóle nie powołano, a organizowano tylko wyścigi dla tzw. maszyn przystosowanych. W I lidze każdy zespół spotykał się z pozostałymi w jednym spotkaniu, zespoły składały się z sześciu zawodników, którzy startowali wg tabeli dziesięciobiegowej.
W 1952 roku obowiązywał system zbliżony do pucharowego, bowiem po czterech rundach odpadały dwie najsłabsze ekipy, po kolejnych czterech następne dwie. Wyłonione w ten sposób cztery drużyny rywalizowały ze sobą w półfinałach, a dwie najlepsze (Unia Leszno i CWKS Wrocław) spotkały się w decydującym o wszystkim finale na neutralnym torze w Rybniku. 1953 rok nie przyniósł większych zmian w rywalizacji drużynowej, tylko po wyłonieniu czwórki finalistów DMP w rundzie finałowej drużyny rywalizowały każdy z każdym.
Rok 1955 przyniósł kolejne zmiany: zmniejszono liczbę zespołów w I lidze do sześciu, nie było już centralnych sekcji ani zrzeszeń, przywrócono rozgrywki drugoligowe. W obu klasach rozgrywkowych każdy zespół spotykał się z rywalem dwukrotnie - raz na swoim torze i raz na torze przeciwnika - i ta zasada stała się na wiele lat niezmienną poszerzaną w niektórych latach o rundy finałowe lub play-off.

Na przestrzeni lat zmieniała się liczba klas rozgrywkowych, a w nich ilość startujących zespołów, zmieniały się również zasady spadku i awansu - w latach 1963-1964, 1965-1966, 1967-1968 zespoły spadające i awansujące wyłaniano co dwa lata, sumując tabele z dwóch sezonów. O awansie i spadku decydowały też w niektórych latach mecze barażowe. Zmieniała się również tabela wyścigów, wg której rozgrywano mecze ligowe - startowano wg trznasto; piętnasto; szesnastobiegowej tabeli by ponownie powrócić do układu piętnastobiegowego. Wprowadzano i wycofywano biegi młodzieżowe i nominowane w których startowali zawodnicy zależnie od swoich zdobyczy punktowych w wcześniejszej fazie meczu. Zmieniały się szczegóły regulaminowe.
Przed sezonem 1999 wprowadzono kolejną nowość a mianowicie Kalkulowaną Średnią Meczową (KSM), mającą na celu zbliżyć siłę zespołów, jednak szybko z tego sztucznego wyrównywania drużyn zrezygnowano. Przed sezonem 2000 przywrócono podział na trzy ligi, który istniał już w latach pięćdziesiątych i na początku sześćdziesiątych, wprowadzając tym samym totalny bałagan w statystykach, bowiem najwyższą klasę rozgrywkową nazwano ekstraligą, jej zapleczem miała być I liga, a najsłabsze lub rozpoczynające starty w lidze zespoły miały startować w II lidze.
Rozgrywki ligowe rozgrywane były też według różnych wzorów tabel biegowych.

Od samego początku polska liga żużlowa cieszyła się ogromnym zainteresowaniem kibiców. Od 1990 roku startują w niej najlepsi żużlowcy świata, co jeszcze bardziej podniosło jej rangę, a u progu trzeciego tysiąclecia wielu znawców uznaje polską ligę żużlową za najlepszą na świecie. Powołano wówczas do istnienia w dniu 21 czerwca 2006 roku, aktem notarialnym podpisanym w Bydgoszczy, Ekstraligę Żużlową sp. z o.o, która miała zarządzać rozgrywkami ligowymi na najwyższym szczeblu. Mimo wielu przeciwników, z czasem okazało się to strzałem w dziesiątkę, bowiem rozgrywki zyskały nową marketingową jakość, sponsorów i medialny rozgłos.
W ramach DMP w sezonie 2018 żużlowe władze postanowiły wprowadzić nową tradycję, a mianowicie zespół który zdobywał Drużynowe Mistrzostwo Polski na żużlu otrzymywał puchar przechodni, którego projektantem był pracujący na co dzień w Berlinie Dawid Celek, który był również autorem murali w kilku miejscach Polski. Wykonawstwem zajęła się firma STAL-POL. Na podstawie pucharu – po finałowym meczu – grawerowana miała być nazwa klubu wraz z datą odniesienia sukcesu. Po dwunastu miesiącach mistrz posiadał będzie w swojej kolekcji replikę pucharu. Oryginał będzie zaś przekazywany kolejnemu triumfatorowi rozgrywek Ekstraligi. Szef GKSŻ Przemysław Szymkowiak, tak komentował pomysł: "Wprowadzamy nową tradycję, trofeum nawiązuje do sportu żużlowego, czego do tej pory nie było. Kamienna podstawa nadaje mu majestatyczności, a jak podkreślił wykonawca – puchar wpisuje się w niewielką rodzinę pucharów, które mają w sobie jakiś przekaz.

Żużel w sezonie 2020 podobnie jak w innych dyscyplinach sportu stanął pod znakiem zapytania. Powodem była pandemia wirusa Covid-19 powszechnie nazwanego koronawirusem, który na całym świecie zbierał śmiertelne żniwa. O tym jak poważna była sytuacja niech świadczy orędzie Premiera Mateusza Morawieckiego i wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego, który zaczął obowiązywać w nocy 14 na 15 marca i miał obowiązywać przez 10 dni, ale tak naprawdę obowiązywał do odwołania. Konsekwencją powyższej decyzji był komunikat, Głównej Komisji Sportu Żużlowego w którym poinformowano o zakazie organizacji zawodów treningowych (sparingów) oraz przeprowadzania zorganizowanych treningów na torach żużlowych początkowo do dnia 1 kwietnia 2020 r., a finalnie do odwołania. W tej sytuacji cały żużel zatrzymał się na 13 długich tygodni. W międzyczasie doszło do wielu nowych ustaleń regulaminowych, renegocjacji kontraktów, a także przemodelowano wiele form rywalizacji żużlowej. Nic więc dziwnego, że rywalizacja o DMP również "oberwała" pandemicznym rykoszetem.
Rywalizację o DMP udało się jednak przeprowadzić w całości i bez większych problemów, ale na regulaminowych zmianach, skorzystało kilka klubów. Korzyść ta wynikała przede wszystkim z "regulaminowego" nadużycia instytucji gościa (zawodnik niższej ligi mógł startować w wyższej), który stał się zwykłym wzmocnieniem, źle zbudowanego przed sezonem składu, a w swym założeniu miał być wykorzystywany w sytuacji, gdyby drużynę dotknął wirus covid-19. Najbardziej na tym rozwiązaniu skorzystały kluby z Gorzowa i Wrocławia, które "gościnie zakontraktowały" Jacka i Chrisa Holderów z toruńskiego Apatora, który po historycznym pierwszym spadku z najwyższej klasy rozgrywkowej, startował w pierwszej lidze, ale w swych szeregach posiadał zawodników z najwyższej żużlowej półki. Pojawienie się australijskich zawodników w składach ekstraligowych zespołów, diametralnie odmieniło ich oblicze i Gorzów, który po sześciu kolejkach okupował ostatnią pozycję w tabeli znalazł się w finale, z kolei Wrocław zagrożony wypadnięciem z play-off, również wszedł do finałowej fazy rozgrywek i walczył o medale. Co ciekawe oprócz toruńskich Kangurów, zatrudnienie na najwyższym szczeblu znaleźli również inni toruńczycy i tak Adrian Miedziński trafił do Rybnika, Tobiasz Musielak do Grudziądza, a Wiktor Kułakow do Zielonej Góry. Jednak cała trójka nie rozgościła się zbyt mocno na ekstraligowych salonach.

Gdy rywalizacja o DMP w sezonie 2020 wystartowała, ekstraligowi decydenci musieli zaprojektować nowy puchar przechodni, dla zwycięzcy rozgrywek, bowiem Unia Leszno zwyciężając przed rokiem w finale Ekstraligi trzeci raz z rzędu, otrzymała na własność wcześniejsze przechodnie trofeum.
Nowa przechodnia nagroda było to 7,5 kilograma “szczęścia”, a mierzyła sobie 65 centymetrów. Na podstawie pucharu miała być grawerowana nazwa klubu, który w danym roku zdobywał mistrzostwo Polski. I podobnie jak w poprzednim przypadku – trzykrotne zdobycie złota oznaczało przejęcie przez klub trofeum na własność. Autorem projektu był Dawid Celek, a wykonawstwo powierzono firmie Stal-Pol.

Sezon 2024 przyniósł wręcz rewolucyjną zmianie organizacyjną w polskim żużlu. Oto bowiem 1  Liga Żużlowa została przekazana do struktur Ekstraligi Żużlowej. Oznaczało to, że w sezonie 2024 dwie żużlowe klasy rozgrywkowe w Polsce stały się formalnie ligami zawodowymi zarządzanymi przez jeden podmiot, a najważniejszą osobą w całym projekcie pozostawał nadal Wojciech Stępniewski. Zmiana ta miała wprowadzić większą transparentność w dotyczącą możliwości finansowych i organizacyjnych, klubów aspirujących do jazdy w elicie. W praktyce przejście 1 Ligi Żużlowej do struktur zawodowych oznaczało także lepszą koordynację terminów rozgrywania meczów od sezonu 2024 i planowania transmisji telewizyjnych, a także rozwinięcie i profesjonalizację struktur organizacyjnych w klubach oraz szansę na większe wpływy z praw medialnych i sponsorskich. W przyszłości planowano ujednolicenie systemu rozgrywek oraz długoletni program kategoryzacji infrastruktury stadionowej, który miał dać klubom szansę na dalszą modernizację stadionów w celu podwyższenia standardu oglądania zawodów dla kibiców.

W tle zachodzących zmian żużlowe władze prowadziły rozmowy ze sponsorami i telewizją, bowiem oba kontrakty dobiegały końca i aby zapewnić wysoki standard rozgrywek niezbędne były środki finansowe. Efektem tych działań było, przedłużenie do 2027 roku umowy z PGE Polską Grupą Energetyczną. Tak długi sponsoring tytularny oznaczał wielkie zaufanie, ale przede wszystkim niesamowitą wręcz lojalność oraz wzajemne wymierne korzyści. Tym samym od 2015 roku Speedway Ekstraliga i PGE jechały w jednej żużlowej parze i nie dziwiło to nikogo, bo PGE Ekstraliga stała się flagowym projektem sponsoringowym w motorsporcie, a  prezes Zarządu PGE Polskiej Grupy Energetycznej S.A. Wojciech Dąbrowski tak komentował kontynuację współpracy: "Z najlepszą żużlową liga świata jesteśmy związani od 2015 roku. Przez ostatnie dziewięć lat marka PGE jako sponsora tytularnego rozgrywek utrwaliła się w świadomości kibiców, dziennikarzy i całego środowiska żużlowego. Sponsoring tytularny to dla PGE nie tylko oczywiste korzyści marketingowe, ale też satysfakcja z możliwości bycia częścią żużlowej rodziny, uczestniczenia w rozwoju jednej z najbardziej popularnych dyscyplin sportu w Polsce. Wciąż dostrzegamy olbrzymi potencjał polskiego speedwaya i jesteśmy pełni uznania dla pracy jaką wykonała Ekstraliga Żużlowa, by te rozgrywki stały na bardzo wysokim poziomie sportowym i organizacyjnym. PGE Ekstraliga daje mnóstwo sportowych emocji, co widać po wskaźnikach oglądalności transmisji telewizyjnych czy frekwencji na stadionach - w wielu miastach jest to popularny sposób spędzania czasu przez całe rodziny. Te wszystkie czynniki zadecydowały o tym, że postanowiliśmy związać się z Ekstraligą Żużlową na rekordowe, kolejne cztery lata. Żużel to dyscyplina sportu, która bardzo dobrze wpisuje się w długoletnią strategię budowania wizerunku marki PGE Polskiej Grupy Energetycznej. Fenomen tego sportu polega na bardzo wysokiej, przekraczającej średnio dziewięć tysięcy widzów, średniej frekwencji na stadionach. W PGE Ekstralidze odbywa się w jednym sezonie rozgrywkowym 70 meczów, które cieszą się od wielu lat niesłabnącym zainteresowaniem mediów, a przede wszystkim kibiców oglądających telewizyjne transmisje z meczów. Zawody pokazywane na żywo w CANAL+ Sport 5 i ELEVEN SPORTS ogląda średnio około 160 tys. widzów".
W ramach kolejnej umowy sponsoringowej, oprócz działalności sportowej, przez kolejne cztery sezony PGE i PGE Ekstraliga miały rozwijać wspólne projekty ekologiczne. Kluby PGE Ekstraligi zobowiązane zostały do prowadzenia działań edukacyjnych, mających na celu podniesienie świadomości ekologicznej wśród adeptów żużla, a także działania wizerunkowe m.in. na busach zawodników (logo eko PGE Ekstraligi). Dodatkowo, w ramach aktywności w mediach społecznościowych, PGE Ekstraliga miła promować postawy ekologiczne. Założenia współpracy na najbliższe lata były tym samym zgodne ze strategią biznesową Grupy PGE, której jednym z filarów była energia przyjazna dla środowiska.

Źródło: Wiesław Dobruszek; "Żużlowe ABC" t. I; Leszno 2004

Drużynowe Mistrzostwa Polski
Rok				Miejsce 4	Miejsce 5	Miejsce 6	Miejsce 7	Miejsce 8	Miejsce 9	Miejsce 10	Mistrz niższej ligi
1948	PKM Warszawa	LKM Leszno	Olimpia Grudziądz	Ostrów	Rawicz	Łódź	Grudziądz	Warszawa	Łódź	-	Bytom
1949	LKM - Unia Leszno	KM-STAL Ostrów Skra-Związkowiec Warszawa	Polonia-Ogniwo Bytom	Bytom	Warszawa	Grudziądz	Łódź	Rybnik	Rawicz	-	Bydgoszcz
1950	Unia Leszno	Budowlani Rybnik	Stal Ostrów	Warszawa	Rawicz	Grudziądz	Łódź	Warszawa	Bytom	-	Warszawa
1951	Unia Leszno	Gwardia Bydgoszcz	Górnik Rybnik	Warszawa	Bytom	Warszawa	Ostrów	Rawicz	Częstochowa	Wrocław	-
1952	Unia Leszno	CWKS Wrocław	Spójnia Wrocław	Bydgoszcz	Łódź	Rybnik	Ostrów	Częstochowa	Rawicz	Warszawa	-
1953	Unia Leszno	Gwardia Bydgoszcz	Spójnia Wrocław	Wrocław	Rybnik	Częstochowa	Warszawa	Łódź	Rawicz	Ostrów	-
1954	Unia Leszno	Spójnia Wrocław	Kolejarz Rawicz	Bydgoszcz	Warszawa	Wrocław	Rybnik	Łódź	Częstochowa	Świętochłowice	-
1955	Gwardia Bydgoszcz	Kolejarz Rawicz	Sparta Wrocław	Warszawa	Leszno	Warszawa	Rybnik	Łódź	-	-	Rybnik
1956	Górnik Rybnik	Ślęza Wrocław	Gwardia Bydgoszcz	Warszawa	Rawicz	Łódź	Leszno	Warszawa	-	-	Świętochłowice Częstochowa
1957	Górnik Rybnik	Sparta Wrocław	Polonia Bydgoszcz	Częstochowa	Warszawa	Świętochłowice	Łódź	Rawicz	-	-	Rzeszów
1958	Górnik Rybnik	Sparta Wrocław	Unia Leszno	Częstochowa	Bydgoszcz	Warszawa	Rzeszów	Świętochłowice	-	-	Gniezno
1959	Włókniarz Częstochowa	Górnik Rybnik	Legia Warszawa	Bydgoszcz	Gniezno	Leszno	Wrocław	Rawicz	-	-	Rzeszów
1960	Stal Rzeszów	Legia Gdańsk	Polonia Bydgoszcz	Częstochowa	Rybnik	Leszno	Tarnów	Gniezno	-	-	Wrocław Nowa Huta
1961	Stal Rzeszów	Górnik Rybnik	Polonia Bydgoszcz	Leszno	Częstochowa	Wrocław	Gdańsk	Nowa Huta	-	-	Gorzów
1962	Górnik Rybnik	Stal Rzeszów	Unia Leszno	Bydgoszcz	Gdańsk	Wrocław	Gorzów	Częstochowa	-	-	Świętochłowice
1963	Górnik Rybnik	Stal Rzeszów	Sparta Wrocław	Leszno	Gdańsk	Gorzów	Świętochłowice	Bydgoszcz	-	-	Tarnów
1964	Górnik Rybnik	Stal Gorzów	Polonia Bydgoszcz	Rzeszów	Gdańsk	Wrocław	Świętochłowice	Leszno	-	-	Częstochowa
1965	ROW Rybnik	Stal Gorzów	Wybrzeże Gdańsk	Rzeszów	Wrocław	Świętochłowice	Bydgoszcz	Zielona Góra	-	-	Częstochowa
1966	ROW Rybnik	Stal Gorzów	Stal Rzeszów	Gdańsk	Wrocław	Bydgoszcz	Świętochłowice	Zielona Góra	-	-	Leszno
1967	ROW Rybnik	Wybrzeże Gdańsk	Sparta Wrocław	Gorzów	Rzeszów	Częstochowa	Bydgoszcz	Tarnów	-	-	Świętochłowice
1968	ROW Rybnik	Stal Gorzów	Sparta Wrocław	Rzeszów	Bydgoszcz	Tarnów	Częstochowa	Gdańsk	-	-	Świętochłowice
1969	Stal Gorzów	Śląsk Świętochłowice	ROW Rybnik	Bydgoszcz	Wrocław	Gdańsk	Częstochowa	Rzeszów	-	-	Opole
1970	ROW Rybnik	Śląsk Świętochłowice	Kolejarz Opole	Bydgoszcz	Gorzów	Wrocław	Gdańsk	Leszno	-	-	Tarnów
1971	Polonia Bydgoszcz	Stal Gorzów	ROW Rybnik	Świętochłowice	Opole	Wrocław	Gdańsk	Tarnów	-	-	Zielona Góra
1972	ROW Rybnik	Polonia Bydgoszcz	Śląsk Świętochłowice	Częstochowa	Gorzów	Opole	Zielona Góra	Wrocław	-	-	Leszno
1973	Stal Gorzów	Śląsk Świętochłowice	Falubaz Zielona Góra	Rybnik	Leszno	Częstochowa	Bydgoszcz	Opole	-	-	Wrocław
1974	Włókniarz Częstochowa	Stal Gorzów	ROW Rybnik	Wrocław	Bydgoszcz	Leszno	Zielona Góra	Świętochłowice	-	-	Opole
1975	Stal Gorzów	Włókniarz Częstochowa	Unia Leszno	Opole	Wrocław	Rybnik	Bydgoszcz	Gdańsk	-	-	Zielona Góra Toruń
1976	Stal Gorzów	Włókniarz Częstochowa	Unia Leszno	Opole	Bydgoszcz	Wrocław	Rybnik	Toruń	Gdańsk	Zielona Góra	Lublin
1977	Stal Gorzów	Unia Leszno	Włókniarz Częstochowa	Bydgoszcz	Opole	Gdańsk	Rybnik	Toruń	Lublin	Wrocław	Zielona Góra
1978	Stal Gorzów	Wybrzeże Gdańsk	Włókniarz Częstochowa	Leszno	Bydgoszcz	Rybnik	Zielona Góra	Toruń	Opole	Świętochłowice	Wrocław
1979	Unia Leszno	Stal Gorzów	Falubaz Zielona Góra	Toruń	Gdańsk	Rybnik	Częstochowa	Bydgoszcz	Wrocław	Świętochłowice	Gniezno
1980	Unia Leszno	ROW Rybnik	Start Gniezno	Gorzów	Bydgoszcz	Toruń	Zielona Góra	Częstochowa	Gdańsk	Wrocław	Opole
1981	Falubaz Zielona Góra	Stal Gorzów	Unia Leszno	Gdańsk	Gniezno	Opole	Toruń	Rybnik	Bydgoszcz	Częstochowa	Rzeszów
1982	Falubaz Zielona Góra	Unia Leszno	Stal Gorzów	Opole	Gdańsk	Toruń	Rzeszów	Bydgoszcz	Gniezno	Rybnik	Lublin
1983	Stal Gorzów	Unia Leszno	Apator Toruń	Zielona Góra	Gdańsk	Opole	Rzeszów	Gniezno	Bydgoszcz	Lublin	Rybnik
1984	Unia Leszno Decyzją GKSŻ Unii tytuł odebrano	Stal Gorzów	Falubaz Zielona Góra	Rybnik	Toruń	Opole	Gdańsk	Bydgoszcz	Rzeszów	Gniezno	Świętochłowice
1985	Falubaz Zielona Góra	Wybrzeże Gdańsk	Unia Leszno	Bydgoszcz	Toruń	Rybnik	Rzeszów	Gorzów	Opole	Świętochłowice	Tarnów
1986	Apator Toruń	Polonia Bydgoszcz	Unia Leszno	Zielona Góra	Gorzów	Rzeszów	Gdańsk	Rybnik	Tarnów	Opole	Gniezno
1987	Unia Leszno	Polonia Bydgoszcz	Stal Gorzów	Toruń	Zielona Góra	Rybnik	Gdańsk	Rzeszów	Tarnów	Gniezno	Opole
1988	Unia Leszno	ROW Rybnik	Polonia Bydgoszcz	Zielona Góra	Gorzów	Gdańsk	Toruń	Tarnów	Rzeszów	Opole	Ostrów
1989	Unia Leszno	Falubaz Zielona Góra	ROW Rybnik	Toruń	Gorzów	Rzeszów	Bydgoszcz	Tarnów	Gdańsk	Ostrów	Lublin
1990	Apator Toruń	ROW Rybnik	Polonia Bydgoszcz	Gorzów	Lublin	Leszno	Zielona Góra	Rzeszów	-	-	Tarnów
1991	Morawski Zielona Góra	Motor Lublin	Apator Toruń	Gorzów	Bydgoszcz	Tarnów	Leszno	Rybnik	-	-	Rzeszów
1992	Polonia Bydgoszcz	Stal Gorzów	Apator Toruń	Zielona Góra	Lublin	Tarnów	Wrocław	Rzeszów	Gdańsk	Częstochowa	Rybnik - Wrocław
1993	Sparta Wrocław	Polonia Bydgoszcz	Apator Toruń	Gorzów	Lublin	Zielona Góra	Leszno	Tarnów	Rybnik	Rzeszów	Częstochowa Leszno
1994	Sparta Wrocław	Unia Tarnów	Apator Toruń	Gorzów	Gdańsk	Częstochowa	Lublin	Bydgoszcz	Leszno	Zielona Góra	Piła Gdańsk
1995	Sparta Wrocław	Apator Toruń	Polonia Bydgoszcz	Piła	Tarnów	Gorzów	Rzeszów	Częstochowa	Gdańsk	Lublin	Grudziądz Gniezno
1996	Włókniarz Częstochowa	Apator Toruń	Polonia Piła	Gorzów	Wrocław	Bydgoszcz	Gniezno	Rzeszów	Grudziądz	Tarnów	Rzeszów Leszno
1997	Polonia Bydgoszcz	Pergo Gorzów	Polonia Piła	Toruń	Leszno	Zielona Góra	Rzeszów	Gniezno	Częstochowa	Wrocław	Grudziądz Ostrów
1998	Polonia Bydgoszcz	Polonia Piła	Stal Rzeszów	Leszno	Toruń	Gniezno	Grudziądz	Gorzów	Zielona Góra	Ostrów	Gdańsk Wrocław
1999	Polonia Piła	WTS Wrocław	Wybrzeże Gdańsk	Bydgoszcz	Leszno	Gorzów	Toruń	Grudziądz	Rzeszów	Gniezno	Częstochowa
2000	Polonia Bydgoszcz	Polonia Piła	Pergo Gorzów	Toruń	Wrocław	Częstochowa	Leszno	Gdańsk	-	-	Zielona Góra
2001	Apator Toruń	WTS Wrocław	Polonia Bydgoszcz	Gorzów	Piła	Częstochowa	Leszno	Zielona Góra	-	-	Gdańsk
2002	Polonia Bydgoszcz	Unia Leszno	WTS Wrocław	Częstochowa	Toruń	Piła	Gdańsk	Gorzów	-	-	Zielona Góra
2003	Włókniarz Częstochowa	Apator Toruń	Polonia Bydgoszcz	Wrocław	Zielona Góra	Leszno	Gdańsk	Piła	-	-	Rybnik
2004	Unia Tarnów	WTS Wrocław	Złomrex Częstochowa	Toruń	Leszno	Bydgoszcz	Zielona Góra	Rybnik	-	-	Gdańsk
2005	Unia Tarnów	Polonia Bydgoszcz	CKM Złomrex Częstochowa	Toruń	Leszno	Wrocław	Gdańsk	Zielona Góra	-	-	Rzeszów
2006	WTS Atlas Wrocław	CKM Złomrex Częstochowa	Polonia Bydgoszcz	Tarnów	Leszno	Rzeszów	Toruń	Rybnik	-	-	Zielona Góra
2007	Unia Leszno	KS Toruń Unibax	WTS Atlas Wrocław	Rzeszów	Częstochowa	Tarnów	Zielona Góra	Bydgoszcz	-	-	Gorzów
2008	KS Toruń Unibax	Unia Leszno	Kronopol Zielona Góra	Częstochowa	Wrocław	Gorzów	Rzeszów	Tarnów	-	-	Bydgoszcz Gdańsk
2009	Kronopol Zielona Góra	KS Toruń Unibax	Włókniarz Częstochowa	Bydgoszcz	Leszno	Gorzów	Wrocław	Gdańsk	-	-	Tarnów
2010	Unia Leszno	Falubaz Zielona Góra	KS Toruń Unibax	Wrocław	Tarnów	Gorzów	Częstochowa	Bydgoszcz	-	-	Rzeszów
2011	Falubaz Zielona Góra	Unia Leszno	Stal Gorzów	Toruń	Rzeszów	Wrocław	Tarnów	Częstochowa	-	-	Bydgoszcz Gdańsk
2012	Azoty Tauron Tarnów	Stal Gorzów	KS Toruń Unibax	Zielona Góra	Leszno	Bydgoszcz	Rzeszów	Częstochowa	Wrocław	Gdańsk	Gniezno
2013	Falubaz Zielona Góra	KS Toruń Unibax	Unia Tarnów	Częstochowa	Gorzów	Leszno	Wrocław	Rzeszów	Bydgoszcz	Gniezno	Gdańsk
2014	Stal Gorzów	Unia Leszno	Unia Tarnów	Zielona Góra	Toruń	Wrocław	Częstochowa	Gdańsk	-	-	Rzeszów
2015	Unia Leszno	WTS Wrocław	Unia Tarnów	Toruń	Zielona Góra	Gorzów	Rzeszów	Grudziądz	-	-	Daugavpils
2016	Stal Gorzów	Get Well Toruń	Falubaz Zielona Góra	Wrocław	Grudziądz	Rybnik	Leszno	Tarnów	-	-	Daugavpils
2017	Unia Leszno	WTS Wrocław	Stal Gorzów	Zielona Góra	Częstochowa	Grudziądz	Toruń	Rybnik	-	-	Tarnów
2018	Unia Leszno	Stal Gorzów	WTS Wrocław	Częstochowa	Toruń	Grudziądz	Zielona Góra	Tarnów	-	-	Lublin
2019	Unia Leszno	WTS Wrocław	Włókniarz Częstochowa	Zielona Góra	Grudziądz	Lublin	Gorzów	Toruń	-	-	Rybnik
2020	Unia Leszno	Stal Gorzów	WTS Wrocław	Zielona Góra	Częstochowa	Lublin	Grudziądz	Rybnik	-	-	Toruń
2021	WTS Wrocław	Motor Lublin	Stal Gorzów	Leszno	Częstochowa	Toruń	Grudziądz	Zielona Góra	-	-	Ostrów
2022	Motor Lublin	Stal Gorzów	Włókniarz Częstochowa	Toruń	Wrocław	Leszno	Grudziądz	Ostrów	-	-	Krosno
2023	Motor Lublin	WTS Wrocław	Apator Toruń	Częstochowa	Gorzów	Leszno	Grudziądz	Krosno	-	-	Zielona Góra

stan na dzień 2023-12-25	medalowe zdobycze KLUBÓW w Drużynowych Mistrzostwach Polski
Klub
	18	8	7
	12	6	5
	9	15	6
	7	7	11
	7	2	5
	5	11	10
	4	7	8
	4	3	7
	3	1	3
	2	2	2
	2	2
	1	2	2
	1	1	1
		4	2
		3	1
		1	1
		1	1
			1
			1
			1