PEDERSEN Bjarne
Dania

Urodzony 12 lipca 1978 roku w Holstebro.

Zanim trafił do żużla marzył by zostać piłkarzem (bramkarzem), ale ostatecznie trafił na kartodrom, gdzie ścigał się do jedenastego roku życia. Jednak, gdy przestał ścigać się na motocyklach o pojemności 80 ccm, musiał zadecydować czy pozostać w sporcie kartingowym czy skierować swoje zainteresowania w kierunku speedawya. Wybrał to drugie i nie żałuje, choć miłość do czterech kółek pozostawiła swój ślad w myśleniu zawodnika i do dziś podpatruje Formułę 1, a w zasadzie jak podkreśla stronę techniczną związaną z organizacją teamów sportowych.

Na owalnym torze żużlowym startuje od roku 1996, ale świat po raz pierwszy usłyszał o nim w sezonie 2002. Wtedy to właśnie Pedersen wywalczył awans do cyklu Grand Prix 2003 stając się pełnoprawnym uczestnikiem tej prestiżowej imprezy. Ponadto bardzo dobra postawa w zespołach ligowych, Polski, Danii i Szwecji sprawiła, że bramy do żużlowych salonów stanęły przed nim otworem.

W IMŚ GP 2003 Pedersen poczynał sobie całkiem nieźle i mimo, iż często skazywany był na porażki, swą dobrą postawą na torze udowadniał niedowiarkom, że jest zawodnikiem światowej klasy. Jednak brak stabilnej formy skutkowało tym, że w bardzo prosty sposób mógł przegrać ze słabszymi zawodnikami, ale potrafił także pokazać plecy klasowym rywalom. Swój kunszt jeździecki udowodnił podczas ostatniej rundy GP w norweskim Hamar, kiedy to po wspaniałej walce awansował do wielkiego finału. Ostatecznie w całych rozgrywkach GP 2003 zajął 14 miejsce
Przebłyski niemałych umiejętności przekonały organizatorów IMŚ do tego, aby przyznać Bjarne stałą dziką kartę na występy w cyklu w roku 2004. Zawodnik odwdzięczył się poprawiając swoją pozycję o cztery miejsca wygrywając przy tym polską rundę GP. Dziesiąta pozycja nie premiowała zawodnika do startów w cyklu w roku 2005 jednak pozwalała snuć nadzieję na kolejną progresję wyników, stąd Pedersen otrzymał szansę startów w GP również w roku 2005. W latach 2006 i 2007 zajmował w GP dwunastą pozycję. Jednak za każdym razem pozostawał w cyklu otrzymując dziką kartę, bądź równolegle uzyskując awans z GP Chalange. Niestety po sezonie 2008 Bjarne w GP ponownie zajął pozycję eliminująca go z rywalizacji w kolejnym roku i postanowił odpocząć od mistrzowskiego ścigania na światowym poziomie.
Obok rywalizacji w GP zawodnik z uwagi na swój światowy poziom sportowy, znalazł uznanie w oczach duńskich menadżerów i stał się zawodnikiem kadry narodowej z którą zdobył wiele medali DPŚ w tym dwa złote w latach 2006 i 2008

W polskiej lidze zawodnik po raz pierwszy wystąpił w barwach OTŻ-tu Opole w roku 1997, jednak w kolejnym sezonie nie znajduje zatrudnienia w żadnym polskim klubie. Powraca nad Wisłę w roku 1999 jako zawodnik Apatora Toruń otrzymał szansę na występy tylko w czterech meczach w których zdobył łącznie z bonusami 25 pkt. Zwarzywszy na oczekiwania działaczy wynik należy uznać za przeciętny, stąd w roku 2000 zawodnik ponownie nie znajduje zatrudnienia w Polsce.
Lata 2001-2002 to kontrakt Pedersena z Kolejarzem Rawicz w barwach którego robi prawdziwą furorę (zwłaszcza w roku 2002). Niestety działacze rawiccy nie byli w stanie spełnić oczekiwań finansowych zawodnika i w roku 2003 Bjarne startuje dla drugoligowego ŁTŻ Łódź. Sezon 2004 to kolejny roczny rozbrat z Polską, ale już w roku 2005 broni barw beniaminka ekstraklasy Wybrzeża Gdańsk, gdzie wywalczył na torze przyzwoitą średnią biegopunktową (2,387).
To skłoniło działaczy Apatora do złożenia Duńczykowi propozycji startów z Aniołem na piersi również w roku 2006. Ponowne zakontraktowanie Pedersena w Toruniu wymuszone było niejako koniecznością uzupełnienia składu po odejściu do Wrocławia Jasona Crumpa. Ale Bjerne nie był w stanie wziąć na siebie ciężaru bycia liderem ekstarligowego teamu, stąd po roku powraca do gdańskiego Wybrzeża, dla którego punkty zdobywa również w roku 2008 i walnie przyczynia się do wejścia GKS-u w poczet ekstraligowców na rok 2009.
Po awansie nadmorskiego teamu do najwyższej klasy rozgrywek zawodnik wykazuje się konsekwencją i postanawia dalej ścigać się na pierwszoligowym froncie. Dlatego opuszcza nadmorski klimat i przenosi się do Tarnowa i znowu jest ojcem awansu drużyny w szeregi ekstraligowe. Tym razem jednak podejmuje rękawicę. Nie zmienia klubu i w sezonie 2010 walczy wśród najlepszych drużyn w polskiej ekstralidze z jaskółką na plastronie, ale ekstraligowe salony nie przypadły Bjarne do gustu, dlatego po indywidualnym sukcesie jakim był awans do GP w roku 2012 ściga się dla gnieźnieńskiego Startu i ... ponownie wchodzi ze swoją drużyną na ekstraligowe salony, stając się specjalistą od awansów. Niestety indywidualnie już tak dobrze nie wiodło się duńskiemu riderowi. W GP najczęściej przyjeżdżał z tyłu stawki i po sezonie zajmując trzynaste miejsce na świecie, musiał pożegnać się z cyklem.

W kolejnych latach zawodnik który posiadał niewątpliwy atut, braku obciążeń związanych ze startami w GP, zdecydował się nadal bronić bar Startu Gniezno, który awansował do ekstraligi. Niestety poziom tych rozgrywek okazał się zbyt wymagający zarówno dla samego zawodnika, jak i całej drużyny z pierwszej stolicy Polski, która po roku opuściła szeregi najlepszej ligi na świecie. Bjarne pozostał jednak w Gnieźnie i ponownie liderował swojej drużynie na ekstraligowym zapleczu, a swoją średnią 2,155 zapełnił zespołowi udział w fazie play-off. Start nie odegrał jednak większej roli na tym etapie rywalizacji, bowiem coraz mocniej dawały znać o sobie problemy finansowe i zespół do sezonu 2015 przystępował w mocno przebudowanym składzie i z prawie pustą kasą. Duńczyk jednak ponownie zaufał działaczom z pierwszej stolicy polski i nie zawiódł ich oczekiwań. Choć jego średnia spadła w porównaniu do roku poprzedniego (1,939 pkt/bieg), był nadal najjaśniejszą postacią w zespole, który stoczył się na dno pierwszej ligi i musiał ratować swój byt w meczach barażowych. Sztuka ta udała się i po zaciętej walce z Polonią Piła, gnieźnianie uniknęli degradacji do drugiej ligi. Niestety problemy finansowe gnieźnian sprawiły, że Bjarne Pedersen stanął przed dylematem - czy startować w mało stabilnym zespole, czy zmienić barwy klubowe i być może ścigać się wśród drużyn walczących o wyższe cele. Zawodnik na pewno przy odpowiednim zabezpieczeniu sprzętowym mógł z powodzeniem rywalizować z najlepszymi jeźdźcami. Ostatecznie jeździec z kraju Hamleta w okresie  transferowym przed sezonem 2016 związał się roczną umową z Polonią Piła, gdzie był kontraktowany był jako lider zespołu, lecz po zakończeniu sezonu to właśnie postawa byłego uczestnika cyklu Grand Prix była największym rozczarowaniem dla działaczy i kibiców polskiego zespołu. Pedersen wystąpił w jedenastu spotkaniach, w których wywalczył wraz z bonusami 108 punktów i wykręcił średnią równą 2 "oczek" na bieg. A postawę zawodnika tak komentował menadżer polonistów Tomasz Żentowski: "Bjarne Pedersen nie potrafił znaleźć przełożeń. On miał kilka meczów, w których zawiódł. Nie wiem co się z nim działo, nie potrafił zdobywać punktów. Był zakontraktowany jako lider zespołu, a został odstawiony na kilka meczów. Wrócił do składu, dwa mecze wyszły mu lepiej, ale z powrotem jest to samo. Pedersen musi się zastanowić co było tego przyczyną. Z kolei my musimy przemyśleć czy warto kontraktować nazwiska, czy zawodników, którzy pojadą". Pilanie zakończyli rozgrywki Nice Polskiej Ligi Żużlowej AD 2016 na wysokim piątym miejscu, ale zawodnik ze średnią 2 pkt/bieg szukał najlepszych rozwiązań dla siebie i tak komentował okres transferowy: "rozmawiałem z Polonią Piła, ale nie doszło do jakichś deklaracji. Mogę zdradzić, że mam oferty z innych klubów. Obecnie jest taki moment, w którym jeszcze nie wiem, co się wydarzy. Jedno jest jednak pewne - w przyszłym sezonie znów będę ścigać się w lidze polskiej. Na razie finalizuję umowy z klubami oraz sponsorami. Później chciałbym zbudować team na kolejny sezon. W grudniu zamierzam odpocząć i zregenerować siły, natomiast od początku stycznia zaczynam treningi fizyczne".
Co ciekawe trzydziestoośmioletni Duńczyk mimo, że w Polsce w ostatnich latach raczej był utożsamiany z zapleczem ekstraklasy to jego usługi były niezwykle cenne w najwyższej lidze angielskiej, bowiem był przez wiele sezonów był liderem Poole Pirates, ale przed kilkoma laty musiał zrobić miejsce w zespole dla młodszych. W sezonie 2016 pojawiła się jednak okazja, aby powrócić do dawnego klubu. Duńczyk w kwietniu w roli zawodnika rezerwowego zastąpił Daveya Watta. Dobre występy trzydziestoośmiolatka pomogły ekipie z Poole awansować do fazy play-off Elite League, ale zawodnik nie wystąpił w kluczowych spotkaniach, gdyż nabawił się urazu kolana. Niestety po dobrych występach nie mógł być pewny miejsca w zespole z Poole na kolejny sezon, bowiem na przeszkodzie mógł stanąć regulamin na rok 2017, którego działacze po prostu nie znali. Sam zawodnik był jednak zainteresowany stałym powrotem do Poole z którym miał nadzieję wywalczyć angielskie mistrzostwo.

Sezon 2017 to ponowna zmiana barw klubowych przez trzydziestodziewięciolatka. Zagościł on w najniższej lidze i choć wielu mówiło, że to żużlowy dziadek, Bjarne w plastronie Motoru Lublin, wielokrotnie w trakcie sezonu zasadniczego dawał porządną lekcję speedwaya swoim kolegom z toru. Duńczyk wziął w szesnastu meczach Speed Car Motor Lublin, średnia biegowa 2,182 i dziesiąte miejsce w klasyfikacji najskuteczniejszych zawodników 2 Ligi Żużlowej. Suchy wynik nie wyglądał źle, ale Duńczyk wie, że czasami zawodził: "Tegoroczny sezon w Polsce był dla mnie przeciętny. Zaliczyliśmy wiele dobrych wyścigów i zdołaliśmy awansować do pierwszej ligi, ale czasami miałem też trudne spotkania. Miałem problem z jazdą na bardzo twardych torach. Moje silniki były na nie za mocne". W słowach zawodnika było trochę prawdy, ale trzeba przyznać, że w trakcie sezonu zasadniczego zawodnik trafnie wyciągał wnioski po każdym starcie, a nawet jeśli zdarzały się słabsze biegi, to w kolejnych zawsze wyciągał słuszne wnioski i ponownie pokazywał plecy rywalom. Niestety Duńczyk zawiódł w ostatnim meczu finałowym ze Startem Gniezno i Koziołki musiały walczyć o awans do pierwszej ligi w barażach ze Stalą Rzeszów. O ile pierwszy mecz Bjarne pojechał całkiem przyzwoicie to w rewanżu ponownie zawiódł. Te da najważniejsze mecze nadszarpnęły nieco reputację Duńczyka, który nie mógł być pewny miejsca w składzie, już pierwszoligowego Motoru Lublin na sezon 2018 i podjął negocjacje z innymi klubami, by w ostatnim dniu transferowego szaleństwa parafować kontrakt w Ostrowie. Decyzja o podjęciu współpracy z klubem z Wielkopolski nie była przypadkowa, bowiem to właśnie z tego miasta pochodził mechanik zawodnika oraz tu znajdowała się baza logistyczna na Polskę wraz z warsztatem. Decyzja ta okazała się jak najbardziej słuszna, bo choć niegdyś przez siedem edycji stały uczestnik cyklu Grand Prix miał przed sobą schyłek żużlowej kariery, to potwierdził, że w drugoligowym towarzystwie wciąż gwarantuje wysoką jakość. Bjarne nawet przez moment nie stracił nic ze swej Lubelskiej skuteczności i w Ostrowie swoją średnią 2,169 pkt/bieg, dołożył dużą cegłę do awansu kolejnego zespołu w którym startował. Nic więc dziwnego, że Ostrovia chciała zatrzymać w swoich szeregach doświadczonego Duńczyka, ten jednak nie ukrywał, że jego przyszłość będzie zależna od cyferek na kontrakcie, a te lepiej wyglądały na dokumentach przesłanych z Opola. I w sezonie 2019, czterdziestolatek postanowił kontynuować swoją karierę w Kolejarzu w którym jako dziewiętnastolatek rozpoczynał swoją żużlową przygodę w lidze polskiej. A w Opolu cel był jeden pierwsze miejsce na koniec sezonu i promocja do pierwszej ligi.
Niestety awansu nie udało się wywalczyć, bowiem drużyna Kolejarza odpadła w półfinale play-off. Duńczyk jednak wystąpił we wszystkich meczach opolskiej drużyny i był liderem ze średnią biegopunktową na koniec sezonu 2,143 pkt., która dała mu dziewiątą pozycję wśród jeźdźców II ligi. Nie dziwiło zatem nikogo, że opolscy działacze budowę składu na rok 2020 rozpoczęli właśnie od jednego z bardziej rozpoznawalnych duńskich żużlowców, który miał ponownie wprowadzić drużynę do fazy play-off, a później do pierwszej ligi. Tak więc w sezonie 2020 Bjarne miał startował w dwóch ligach, bowiem oprócz Opola, jego duńskim pracodawcą został Esbjerg Vikings. W obu klubach Duńczyk miał pełnić funkcję kapitana drużyny, ale w komunikacie opublikowanym na swoim fanpage'u zawodnik poinformował, że po sezonie kończy karierę: "Zawsze dawałem z siebie wszystko i tak pozostanie. Byłem perfekcjonistą i będę nim nadal, ale myśli o zakończeniu kariery przewijają się przez moją głowę od kilku lat. Żużel jest moim życiem i dlatego też podjęcie decyzji o zejściu z żużlowej sceny było bardzo trudne. Chciałbym zakończyć karierę w wielkim stylu i wierzę, że jest to możliwe. Mam 41 lat, a 30 z nich spędziłem na torach. Moje ciało jest w dobrej kondycji i nadal mogę trenować na 100%, ale to odpowiedni czas, aby powiedzieć pas. Kiedy masz 41 lat zdajesz sobie sprawę, że niewiele ich jeszcze pozostało. Stąd taka decyzja. Żużel to była dla mnie świetna zabawa. Byłem w miejscu, w którym chciałem być. Walczyłem o mistrzostwo świata, bo spędziłem w GP osiem sezonów i to co osiągnąłem zawsze była to moja zasługa, bo w tym turnieju nikt nie daje nic za darmo. Choć trzeba przyznać, że dwukrotnie dostałem dziką kartę. Przejechałem też 27 spotkań pucharu świata dla Danii. To chyba drugi najwyższy wynik po Nickim Pedersenie. Jestem z tego dumny. Puchar świata był zawsze zmaganiami, których wyczekiwałem. Mieliśmy w reprezentacji prawdziwy "team spirit". To zaszczyt być częścią takiego zespołu. Jeszcze nie wiem co będę robił, gdy przestanę się ścigać, ale szkolenie kolejnej generacji jest czymś, czym mógłbym się zająć, bo mam 30 lat doświadczenia w sporcie motorowym. Mam wiele kontaktów, ale jest także wiele innych możliwości. Są dni, podczas których nie widzę siebie bez sportu, ale są też takie, podczas których mogę siebie wyobrazić w innym miejscu. Na razie skupiam się w 100% na nadchodzącym sezonie. Po nim być może zrobię rok przerwy od pracy, który poświęcę w pełni rodzinie. Wtedy z pewnością zdam sobie sprawę z tego, co chcę robić ".
Decyzja ta choć była zaskakująca, to można było się jej spodziewać. Czterdziestojednolatek ścigał się przecież na żużlowych torach od ponad trzydziestu lat. Przez ten czas wystąpił między innymi w 71 turniejach Grand Prix. Największy sukces w cyklu Indywidualnych Mistrzostw Świata osiągnął w 2005 roku, kiedy to uplasował się w klasyfikacji końcowej na piątym miejscu. Wielokrotnie reprezentował również Danię podczas Drużynowego Pucharu Świata. Zdobył wraz z zespołem osiem medali, w tym dwa złote. Ponadto przez siedemnaście sezonów ścigał się w Wielkiej Brytanii, osiemnaście lat spędził w Szwecji, a w Polsce rywalizował przez 22 sezony.

Niestety ostatni sezon na żużlowych torach dla Duńczyka podobnie jak dla wielu zawodników stanął pod znakiem zapytania. Powodem była pandemia wirusa Covid-19 powszechnie nazwanego koronawirusem, który na całym świecie zbierał śmiertelne żniwa. O tym jak poważna była sytuacja niech świadczy orędzie Premiera Mateusza Morawieckiego i wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego, który zaczął obowiązywać w nocy 14 na 15 marca i miał obowiązywać przez 10 dni, ale tak naprawdę obowiązywał do odwołania. Konsekwencją powyższej decyzji był komunikat, Głównej Komisji Sportu Żużlowego w którym poinformowano o zakazie organizacji zawodów treningowych (sparingów) oraz przeprowadzania zorganizowanych treningów na torach żużlowych początkowo do dnia 1 kwietnia 2020 r., a finalnie do odwołania. W tej sytuacji cały żużel zatrzymał się na 13 długich tygodni. W międzyczasie doszło do wielu nowych ustaleń regulaminowych, renegocjacji kontraktów. Ostatecznie sezon wystartował, a Bjarne wystąpił w 2 meczach swojej drużyny, 9 biegach, w których zdobył 15 pkt z bonusami i ze średnią 1,67 pkt/bieg był zawodnikiem niesklasyfikowanym w drugiej lidze i po trudnym pandemicznym sezonie, Bjarne podtrzymał swoją decyzję o zakończeniu kariery.

Oczywiście przy tak bogatej karierze nie mogło odbyć się bez turnieju pożegnalnego. Bjarne zaplanował swój ostatni oficjalny ślizg na torze w Esbjerg 24 września 2021 roku mówiąc: "Jestem dumny z tego, co osiągnąłem po blisko trzydziestu latach spędzonych w tym sporcie. Zdobyłem osiem medali Pucharu Świata z Danią, siedem sezonów ścigałem się w cyklu Grand Prix. Z zadowoleniem mogę się odwrócić i spojrzeć wstecz na swoją długą karierę. Oczywiste jest, że mój pożegnalny turniej "Final Lap" odbędzie się na torze w Esbjerg, gdzie przez parę sezonów byłem kapitanem zespołu".  Niestety Ostatni występ byłego uczestnika cyklu Grand Prix na duńskiej ziemi nie wypadł najlepiej, bo zakończył turniej z dorobkiem dwóch punktów, a jego zespół zajął drugie miejsce. Zwyciężyła ekipa prowadzona do triumfu przez Andreasa Lyagera.

Rozbrat Bjarne Pedersena z czarnym sportem nie trwał jednak długo, bowiem z początkiem grudnia za pośrednictwem mediów społecznościowych poinformował, że dołączył do teamu Martina Vaculika na sezon 2022. Duńczyk nie kryje zadowolenia z dołączenia do zespołu Słowaka i mówił: "Nie mogę się doczekać rozpoczęcia i podzielenia się moim doświadczeniem i wiedzą w zespole. Martin miał wokół siebie silną drużynę w 2021 roku i nie mogę się doczekać, aby jeszcze bardziej wzmocnić go tutaj w 2022 roku".

Poza ligą Polską zawodnik reprezentował teamy:
     Newcastle, Poole, Peterborough
        Kaparna, Vastervik, Indianerna
              Vojens, Holsted, Esbjerg

W swojej ojczyźnie wywalczył dwa srebrne medale indywidualnych mistrzostw Danii w latach 2001 - 2002

Prywatnie Bjarne Pedersen jest panem domu z prawdziwego zdarzenia. Razem ze swoją żona i dzieckiem mieszka w dużym domu i to właśnie do niego należy prowadzenie wszelkich spraw związanych pracami w domu i wokół niego. Zawodnik posiada również grunty rolne, jednak sam nie zajmuje się uprawą roli czy hodowlą zwierząt. Żużel dla Pedersena jest zawodem, jednak zawodnik jak podkreśla inwestuje w przyszłość, bo kariera nie trwa wiecznie.

Osiągnięcia

IMŚ GP	2002/26DK; 2003/14; 2004/10, 2005/6; 2006/12, 2007/12; 2008/11; 2011/21DK; 2012/13
IMŚJ	1999/7
DPŚ	2001/4;2002/2; 2003/3; 2004/3; 2005/3; 2006/1; 2007/2; 2008/1; 2010/2; 2011/4

Kluby w lidze polskiej

	nie startował w lidze polskiej		nie startował w lidze polskiej			nie startował w lidze polskiej
1997	1998	1999	2000	2001- -2002	2003	2004	2005	2006	2007- -2008	2009- -2011	2012- -2015	2016	2017	2018	2019- -2021

Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich

Sezon	mecze	biegi	punkty	bonusy	Średnia biegowa	Miejsce w ligowym rankingu
1999	4	19	22	3	1,316	-
2006	19	100	178	19	1,970	15

Zdjęcia zostały nabyte
na stadionowym stoisku z pamiątkami