GUSTAFSSON Henrik (Henka)
Szwecja

Urodzony 14 sierpnia 1970 roku - Orebro, Szwecja.

Henrika Gustafssona niezwykle dużo łączy z Tonym Rickardssonem – nie tylko obaj panowie są Szwedami, nie tylko razem stawali na podium Drużynowych Mistrzostw Świata, ale również urodzili się w tym samym roku. "Henka" od "Rickiego" jest starszy zaledwie o trzy dni, kariera pierwszego z zawodników ruszyła jednak z kopyta nieco szybciej. O dzieciństwie Gustafssona wiemy niewiele. W jednym z wywiadów dla "Tygodnika Żużlowego", zawodnik wspominał, że starty rozpoczął jako dwunastolatek, ścigając się w klasie 80 ccm, ale prawda była taka, że na motorze po raz pierwszy usiadł już jako czteroletnie dziecko. W szwedzkiej lidze zadebiutował w roku 1986 w zespole Indianerny Kumla, której barw bronił niemal przez całą swoją karierę i zdobył dla Indian 3166 punktów w 346 meczach. Odszedł z Kumli po sezonie 2008, gdy zabrakło dla niego miejsca. Wrócił jednak na indiański tor w sezonie 2011, ale wystąpił tylko w trzech meczach. Na rodzimym podwórku od 1993 roku indywidualnie sięgnął po pięć medali mistrzostw kraju z rzędu, a "Indianom" pomógł pierwszy raz w historii nałożyć mistrzowską koronę. Ciekawostką jest to, że Henrik Gustafsson barw Indianerny Kumpla bronił nieprzerwanie przez 23 sezony! Jego odejście w 2008 roku oraz powrót w sezonie 2011 wzbudziło wiele kontrowersji. W wywiadzie dla szwedzkiego portalu na.se "Henka" wspominał, że przed odejściem w klubie był źle traktowany, a trener Daniel Andersson Bäckström często był wobec niego nieszczery. W innej z rozmów przyznał, że klub miał nie płacić mu na czas. Odchodząc, jak twierdził, nie usłyszał nawet słowa dziękuję. Po zakończeniu kariery temat drużyny powracał do niego jak bumerang. Po nieudanych występach zdarzało się nawet, że kibice mieli publicznie domagać się obsadzenia byłego zawodnika w roli trenera lub menedżera drużyny – tak się jednak nie stało. Zawodnik nie czuł jednak urazu do klubu, który go wychował sportowo i po latach w Indiańskiej ekipie jeździł również syn "Henki" Simon.
Młody Henka, u progu kariery zdominował juniorską kategorię żużlową w swoim kraju i w latach 1986-89 czterokrotnie stawał na najwyższym młodzieżowym podium żużlowym. Sukcesy młodzieżowe powtórzył dwukrotnie w kategorii seniorów (1995 i 2000) i aż szesnastokrotnie brał udział w indywidualnych finałach mistrzostw Szwecji. Wspomniane sukcesy czynią go najbardziej utytułowanym młodzieżowcem w historii kraju. W 1989 roku na drugim stopniu podium, przegrywając z wielokrotnym mistrzem, stanął przywołany Rickardsson. Rok wcześniej, jako 18-latek "Henka" w nagrodę za swoje osiągnięcia poleciał do USA. Tam obok takich gwiazd jak: Per Jonsson czy Jimmy Nilsen wystartował w Drużynowych Mistrzostwach Świata. Co prawda w zawodach wywalczył tylko cztery oczka, te pozwoliły jednak Szwedom stanąć na trzecim stopniu podium. Radość była tym większa, że ekipa spod znaku "Trzech Koron" na podium wróciła po 12 latach. W DMŚ wystąpił jeszcze siedmiokrotnie zdobywając po dwa medale w każdym kolorze. W roku 1988 pokazał się również na arenie międzynarodowej w finale IMŚJ w Slany, gdzie zajął drugie miejsce. W IMŚ wystąpił jedenaście razy, a debiutował w roku 1990 w Bradford, gdzie zajął szóste miejsce. Od początku stratował w cyklu GP i w inauguracyjnym turnieju był ósmy, a ciekawym jest fakt, że nigdy nie wygrał pojedynczego turnieju w całym cyklu. Na swoim koncie ma również komplet medali MŚP i starty na torach długich. Henrik Gustafsson sięgnął też po tytuł mistrza świata w jeździe parami i w rywalizacji drużynowej. Dwukrotnie wywalczył tytuł indywidualnego mistrza Szwecji. W rywalizacji indywidualnej o złoty medal IMŚ najlepszy wynik uzyskał w 1994 roku, zajmując 4 miejsce. Dwukrotnie uplasował się na 5 pozycji – w 1992 i 1996 r. Te wszystkie sukcesy i niemałe umiejętności zawodnika wskazywały pokazują, że Gustafsson mógł być nowym wielkim mistrzem. Szwedzi liczyli na to, że wicemistrz świata juniorów z 1988 roku stanie się następcą Ove Fundina oraz przełamie trwającą od 1984 roku duńską dominację w Indywidualnych Mistrzostwach Świata. Niestety swobodny styl i radość życia Henki, miały niewiele wspólnego ze sportową stroną speedwaya i nigdy nie pozwoliły mu wspiąć się na szczyt indywidualnego podium mistrzowskiego na świecie.

Do Polski trafił w roku 1992, a jego pierwszym klubem był Apator Toruń. Niestety debiut okazał się niezbyt korzystny dla zawodnika, bowiem konkurencja w osobie Pera Jonssona była zbyt silna i wystąpił tylko w dwóch meczach. W kolejnym sezonie trafił do wrocławskiej Sparty, by po roku zasilić team z Zielonej Góry. Pewnego dnia Piotr Protasiewicz, jeżdżący w szwedzkiej Indianernie Kumla, otrzymał dwa zaskakujące telefony. Najpierw zadzwonił manedżer jednego z zawodników, a później on sam. Obaj pytali o jedno: czy "Pepe" mógłby pożyczyć silnik, bo kolega z jego drużyny gdzieś zapodział swój sprzęt. Historia, która przydarzyła się Szwedowi Henrikowi Gustafssonowi i skończyła się dobrze. Protasiewicz pożyczył koledze silnik, którego jak mówił – nie dałby nawet wrogowi – bo jest bardzo słaby. Popularny "Henka" nie przejął się jednak ostrzeżeniami i wykręcił 11 pkt. Chwilę po meczu wychodził już z parkingu z puszką piwa i papierosem w ustach. Mimo tak nietypowego i mało profesjonalnego podejścia do żużla Gustafsson stał się prawdziwą legendą czarnego sportu. Z ziemi lubuskiej powraca na Pomorze, gdzie z zespole Polonii Bydgoszcz znajduje przystań na siedem lat (1995-2001) i mocno przyczynił się do królowania tej drużyny na polskim podwórku. Wraz z braćmi Gollobami doprowadził Polonię do pięciu medali mistrzostw kraju, w tym aż trzech złotych. Choć w 2001 roku klub sięgnął po brązowy krążek, Gustafsson zaliczył bardzo słaby sezon. Jego średnia biegowa wynosiła tylko nieco ponad 1,2 pkt. Mimo ostatniego kiepskiego sezonu Szwed ciągle jest bardzo ciepło wspominany w klubie z Pomorza.
 Niestety nowe tysiąclecie okazuje się być niezbyt korzystne sportowo dla popularnego Henki. Po słabym sezonie 2001 trafia do Wybrzeża Gdańsk, ale nie spełnił pokładanych w nim nadziei i w kolejnym sezonie podpisuje kontrakt w Warszawie, gdzie ma być liderem drużyny. Starty w zespole warszawskim okazały się nieporozumieniem, a Gustafsson przez cztery kolejne lata nie przywdziewa plastronu  żadnego z polskich zespołów, skupiając się na startach w Szwecji.
O Szwedzie przypomnieli sobie działacze z Rawicza, kiedy to po obiecujących startach syna Henki, Simona Gustafssona w sezonie 2007 postanowili parafować umowę z seniorem Gustafssonem na rok 2008. Działacze liczyli na to, że angaż dla ojca pozwoli pozyskać obiecującego juniora, który już rok wcześniej zdobywał punkty dla Rawicza. Ostatecznie Simon do  Rawicza nie zawitał, a "Niedźwiadki" po rocznej przygodzie z pierwszą ligą ponownie wrócili na ligowe zaplecze żużlowe, a Henka wystąpił tylko w trzech biegach zdobywając zaledwie dwa punkty.
To co nie udało się w Rawiczu powiodło się w Łodzi, gdzie rodzinny duet startował w roku 2009. Ojciec i Syn byli podporą Orła Łódź i walczyli o pierwszą ligę dla Łodzi. Niestety nie mieli wsparcia w kolegach z zespołu i w finałowej rozgrywce team Witolda Skrzydlewskiego (głównego sponsora) musiał uznać wyższość klubu z Miskolca.
W sezonie 2010, Szwed nie szukał zatrudnienia w Polsce, bowiem chciał skupić się na karierze syna, który ponownie zawitał na polskie ekstraligowe salony. Nie zamierzał jednak kończyć sportowej kariery i mimo, że był legendą Indianerny Kumla, w której spędził ponad 20 sezonów musiał przenieść się do Rospiggarny Hallstavik. - Oczywiście byłem rozczarowany tym, że musiałem opuścić mój ukochany klub, ale menadżer miał wizję przebudowy składu, a ja nie mogłem zostać tam tylko ze względu na zasługi - tak komentował zmianę barw klubowych reprezentant Trzech Koron.
W trakcie sezonu AD 2010 poczynania szwedzkiego weterana bacznie obserwowali działacze z Ostrowa i zaproponowali mu starty w Ostrovii. Zawodnik przystał na tę propozycje i wystartował w jednym spotkaniu ligowym.

Stop ściganiu Henka powiedział po dwudziestu sześciu latach kariery, ale nie był to całkowity rozbrat ze speedwayem, bowiem nadal zajmował się karierą syna. Przez lata mógł liczyć na miejsce w składzie szwedzkich "Indian", nawet wówczas, gdy jego forma była daleka od optymalnej. Jednak przed sezonem 2012 miało zabraknąć dla niego miejsca nawet na rezerwie i sympatyczny Szwed postanowił powiedzieć dość. Gustafsson w trakcie swojej kariery budził wiele pozytywnych emocji, uważany był bowiem za jednego z najsympatyczniejszych żużlowców. Kibiców porywała również jego widowiskowa jazda oraz waleczność. Wokół "Henki" narosło również wiele legend. W oczach wielu dziennikarzy nadal zasługuje na miano największego imprezowicza wśród żużlowców. Po części, o czym zawodnik mówił, we wspomnianym już wywiadzie dla "Przeglądu Sportowego", jest to prawda. Często historie były jednak koloryzowane. Miały pojawiać się nawet opowieści, że Gustafsson potrafił wypić 10 piw, a później wsiąść na motor. Faktem pozostaje jednak, że Szwed lubił się zabawić, a do sportu podchodził mało profesjonalnie. Choć nie lubił chodzić na dyskoteki, uwielbiał mocniejsze brzmienia. Jacek Woźniak, klubowy kolega "Henki" w Polonii Bydgoszcz, przyznaje, że Gustafsson miał po prostu inne podejście do żużla. Prasa rozpisywała się, jak po jednym z turniejów Grand Prix w 1996 roku "Henka" podczas zawodów był niezwykle wyluzowany. Nie analizował torowej rywalizacji, a jedynie siedział na rozkładanym krześle i palił jednego papierosa za drugim. Papierosy również były nieodłącznym elementem wizerunku tego zawodnika. Szwed zadziwiał często również swoim wyglądem. W latach 90. nosił dredy, które opadały mu na wygoloną na wzór szachownicy głowę. Miał wielki talent. Bardzo swobodnie prowadził motocykl czy szybko zdobywał serca kibiców. Miał zadatki na wielkiego mistrza, chociaż nigdy nie stanął na najwyższym stopniu podium IMŚ. Zabrakło szczęścia. 

Henka z polskimi drużynami które reprezentował wywalczył siedem medali DMP. A także z polskimi ekipami trzykrotnie walczył w Klubowym Pucharze Europy, za każdym razem sięgając po najwyższe trofeum.

Poza Polską zawodnik startował m.in. w zespołach  Szwecji (Indianerna 1986-2008 i 2011, Rospiggarna Hallstavik, Rospiggarna Halstavik, Valsarna Hagfors, Getingarna Sztokholm), Danii (RMS Randers 1994-1995), Niemczech (MSC Diderbergen 1995), Anglii (King's Lynn Stars 1990-1993, Belle Vue Aces 1994, Poole Pirates 2002).
Ponadto w swoim kraju święcił tryumfy indywidualne zarówno wśród juniorów (1986/1, 1987/1; 1988/1; 1989/1) jak i seniorów (1993/3, 1994/2, 1995/1; 1996/2, 1997/2; 2000/1).

Po zakończeniu kariery Gustafsson zajął się biznesem. Prowadzi w Kumli restaurację "Henkas", którą często odwiedzają kibice czarnego sportu. Lokal specjalizuje się w przygotowywaniu tradycyjnych, szwedzkich potraw. W rodzinnej restauracji pracuje również partnerka zawodnika Eva, której królestwem jest kuchnia. Kobieta ma duże doświadczenie w gastronomi, wcześniej przez 15 lat pracowała w bistro w Australii. Henka natomiast nadal robi to, co chyba lubi najbardziej. Przyciąga do siebie ludzi, którzy widząc go przed lokalem, spontanicznie się zatrzymują. Kiedyś przyciągał kibiców na sportowe areny, teraz zaprasza ich do swojej restauracji.

Obok ligi polskiej zawodnik w okresie swojej świetności osiągnął wiele spektakularnych sukcesów na arenie międzynarodowej. Oto najważniejsze z nich:

Kluby w lidze polskiej

						bez klubu w Polsce
1992	1993	1994	1995-2001	2002	2003	2004-2007	2008	2009	2010

Wyniki ligowe zawodnika w barwach toruńskich

Sezon	mecze	biegi	punkty	bonusy	Średnia biegowa	Miejsce w ligowym rankingu
1992	2	11	24	0	2,182	-

autorstwa Aleksandry Koniecznej

Zdjęcie zostało nabyte
na stadionowym stoisku z pamiątkami

W notatce o zawodniku
 wykorzystano rys biograficzny,
który pojawił się w Magazynie Żużel
autorstwa Aleksandry Koniecznej