W latach 1946 - 1949 toruński Klub Motorowy był równorzędnym przeciwnikiem dla czołowych drużyn województwa, bydgoskiego Partyzanta i grudziądzkiej Unii, w której barwach startował reprezentant kraju Najdrowski. Po eliminacja rozegranych w roku 1948 w ramach "Polskiej Ligi Żużlowej" utworzono dwie ligi oraz klasy okręgowe. Pierwszoligowe zmagania wygrał zespół LKM-Unia Leszno. W drugiej lidze brylowała sąsiadująca z Toruniem, Polonia-Gwardia Bydgoszcz. W sezonie 1949 oprócz pierwszej ligi ścigano się również w poznańskiej lidze okręgowej, a istniały plany zorganizowania rozgrywek w innych okręgach, zwłaszcza na Pomorzu i Śląsku, ale także w Małopolsce i na Mazowszu. Niestety w roku 1948 PZM nie powołał do eliminacji rozgrywanych w ramach "Polskiej Ligi Żużlowej" jeźdźców z Torunia, co było przyczyną braku "Aniołów" chociażby w rozgrywkach klasy okręgowej. Niemniej podobnie jak w roku 1948 w Toruniu rozgrywano zawody towarzyskie, a toruńscy zawodnicy zapraszani byli na turnieje indywidualne organizowane w regionie.

Ponadto prasa z dnia 4 sierpnia donosiła, że w Toruniu na stadionie miejskim odbyły się zawody zorganizowane przez miejscową Gwardię. W zawodach wzięło udział 45 motocyklistów, a najlepszy czas dnia 2.05.8, w kategorii ponad 350 ccm uzyskał Szalkowski z Unii Grudziądz. W kolejnych kategoriach tryumfowali: do 100 ccm - Sander Unii Grudziądz (2.46.0), do 180 ccm - Szczurkowski Gwardia Bydgoszcz (2.19.0), do 250 ccm - Szalkowski Unia Grudziądz (2.07.6), do 350 ccm - Buda Gwardia Bydgoszcz (2.12.08)

Wart odnotowania jest fakt, że końcówce lat czterdziestych najciekawszą imprezą w Toruniu były "Indywidualne Mistrzostwa Pomorza" w klasach zależnych od pojemności silnika. Zawody te rozegrano dnia 2 października 1949 roku i obejrzała je rekordowa liczba kibiców, którzy przybyli na stadion przy ulicy Bema w liczbie 10 tysięcy.
Sezon z kolei zakończyły zawody w dniu 30 października, kiedy to toruńska Gwardia zorganizowała po raz pierwszy trójmecz z udziałem lokalnych drużyn motocyklowych. W każdej drużynie startowało 3 zawodników, którzy ścigali się w dziewięciu biegach. Torunianie postanowili ściągnąć na zawody jak najwięcej kibiców z okazji obchodu Miesiąca Pogłębiania Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i członkom koła TPPR zaoferowali bezimienne, grupowe bilety zniżkowe.  Miało to spopularyzować sport motocyklowy wśród szerokiej rzeczy społeczeństwa.
            Punktacja zawodów wyglądała następująco
                        Gwardia Bydgoszcz - 19 pkt. (Buda, Błajda, Szrubkowski)
                        Gwardia Toruń - 16 pkt. (Raniszewski, Zakrzewski)
                        Unia Grudziądz - 15 pkt. (Szałkowski, Kruczkowski, Nowakowski)
            Kolejność w poszczególnych biegach:
                        1. Szałkowski, Raniszewski,
                        2. Zakrzewski, Błajda
                        3. Buda, Nowakowski
                        4. Szałkowski, Błajda
                        5. Raniszewski, Buda
                        6. Zakrzewski, Szrubkowski
                        7. Raniszewski, Błajda
                        8. Szałkowski, Buda
                        9. Szrubkowski, Kruczkowski (u)

Istotnym jest również fakt, że rok 1949, był ostatnim pełnym rokiem, w którym zawodnicy ścigali się na 400 metrowej bieżni lekkoatletycznej, stadionu przy ulicy Bema. Już od roku 1950 żużlowcy przeniosą się na nową arenę zmagań, na której dotychczas odbywało się ujeżdżanie koni.

Toruń nie mógł jednak ciągle doczekać się solidnego wsparcia organizacyjnego. Niestety sytuacja ta nie zmieni się w kolejnych latach, dopiero w końcówce lat pięćdziesiątych, kiedy to przy miejscowym oddziale Ligi Przyjaciół Żołnierza powstanie drużyna z prawdziwego zdarzenia. Zanim jednak do tego dojdzie warto prześledzić koleje losu powojennych narodzin żużla w mieście pierników.